Brahma i długość jego życia
Stworzenie i unicestwienie wszechświata jest cykliczne. Wedy mówią, że świat materialny istnieje przez 100 lat życia Brahmy. Obecnie żyjemy w Kali Yudze, która zaczęła się 18 lutego 3102 roku p.n.e. Trwa więc trwa już 5108 lat.
DIVIA - YUGA
71 Divia Yug to jedna Manvantara.
Podczas pierwszej yugi, Satya-yugi, ludzie byli bardzo pobożni. Każdy praktykował system yogi mistycznej, aby osiągnąć duchowe zrozumienie i realizację Boga. Ponieważ wszyscy byli zawsze pogrążeni w samadhi, nikt nie był zainteresowany materialną przyjemnością zmysłową. W Treta-yudze ludzie cieszyli się zmysłową przyjemnością bez żadnych kłopotów. Materialne niedole rozpoczęły się w Dvapara-yudze, ale nie były bardzo surowe. Srogie niedole materialne rozpoczynają się naprawdę z chwilą nadejścia Kali-yugi.
We wszystkich yugach prócz Kali-yugi, Pan przychodzi w różnych inkarnacjach i ujawnia się jako Najwyższa Osoba Boga. Jednakże mimo iż Pan Śri Caitanya Mahaprabhu, który pojawia się w Kali-yudze, jest Najwyższą Osobą Boga, nigdy nie twierdzi, że Nim jest. Wręcz przeciwnie, kiedykolwiek zwracano się do Śri Caitanyi Mahaprabhu jako do równie dobrego jak Krsna, Pan Caitanya, ponieważ odgrywał rolę bhakty, zakrywał uszy dłońmi, przecząc temu iż jest tożsamy z Krsną. Pan Caitanya wiedział, że w Kali-yudze będzie wiele fałszywych inkarnacji udających, że są Bogiem i dlatego starał się nie ujawniać jako Najwyższa Osoba Boga. Jednakże Pan Caitanya Mahaprabhu uznawany jest za Najwyższą Osobę Boga w wielu dziełach wedyjskich, szczególnie w Śrimad-Bhagavatam (11.5.32)
W Satya-yudze zasady religijne są przestrzegane całkowicie, bez odchyleń. Jednakże w Treta-yudze są bardziej lekceważone. W Dvapara-yudze przestrzega się jedynie połowę zasad religijnych, zaś w Kali-yudze jedynie znikomą ich część, a i tak stopniowo zanikają. Pod koniec Kali-yugi zasady religii czy też zawodowe obowiązki ludzkości ulegają niemalże zatraceniu. W rzeczywistości minęło dopiero 5 000 lat Kali-yugi, a mimo to upadek sanatana-dharmy jest bardzo znaczny. Dlatego obowiązkiem świętych osób jest poważne wystąpienie w obronie sanatana-dharmy i podjęcie próby przywrócenia jej dla dobra całego społeczeństwa ludzkiego. Ruch świadomości Krsny został zapoczątkowany zgodnie z tą zasadą. Jak oznajmia Śrimad-Bhagavatam (12.3.51):
kaler dosa-nidhe rajann asti hy eko mahan gunah
kirtanad eva krsnasya mukta-sangah param vrajet
Cała Kali-yuga jest pełna błędów. Jest ona niczym ocean wad. Ten ruch świadomości Krsny jest prawdziwie autoryzowany. Dlatego, podążając śladami Śri Caitanyi Mahaprabhu, który 500 lat temu zapoczątkował ruch sankirtana, krsna-kirtana, próbujemy, zgodnie z wyższymi poleceniami, zaprezentować ten ruch na całym świecie. Jeśli inicjatorzy tego ruchu będą ściśle przestrzegać zasad regulujących i szerzyć ten ruch dla dobra całego społeczeństwa ludzkiego, z pewnością zapoczątkują nowy sposób życia i tym samym przywrócą sanatana-dharmę, wieczne zawodowe obowiązki ludzkości. Wiecznym zawodowym obowiązkiem istoty ludzkiej jest służenie Krsnie. Jivera svarupa haya ---- krsnera nitya-dasa. Takie jest znaczenie sanatana-dharmy. Sanatana oznacza nitya, "wieczny", a krsna-dasa "sługa Krsny". Wiecznym obowiązkiem zawodowym istoty ludzkiej jest służenie Krsnie. Jest to istotą ruchu świadomości Krsny.
MANVANTARA
Na powyższym rysunku pokazane są długości trwania epok manvantarów - istot zarządzających Wszechświatem. Określa się ich mianem Manu, ojców ludzkości. Obecnym Manu jest Vaywaswata Manu i jest on siódmym z kolei. Od początku jego epoki minęło 27 Divia Yug. 14 Manvantaras + 15 Sandhias składa się na jeden dzień życia Brahmy, noc ma taką samą dlugość.
Purusa, po stworzeniu niezliczonych wszechświatów w mahat-tattvie, wchodzi w każdy z nich jako drugi purusa, Garbhodakaśayi Visnu. Kiedy ujrzał On, że wewnątrz wszechświata istnieje tylko ciemność i przestrzeń, bez miejsca na spoczynek, wypełnił On połowę wszechświata wodą, którą stanowi pot pochodzący z Jego ciała, i położył się na niej. Woda ta jest nazywana Garbhodaka. Następnie z Jego pępka wykiełkowała łodyga lotosowego kwiatu, a wśród kwietnych płatków narodził się Brahma, mistrz inżynierów wszechświatowego systemu. Brahma stał się inżynierem wszechświata, a Sam Pan, w formie Visnu, zaopiekował się utrzymaniem wszechświata. Brahma został stworzony z rajo-guny prakrti, czyli z guny pasji występującej w naturze, a Visnu stał się Panem guny dobroci. Visnu, będąc transcendentalnym do wszystkich gun, jest zawsze wolny od materialnych wpływów. To zostało już wyjaśnione. Z Brahmy wziął narodziny Śiva, który opiekuje się guną ignorancji, czyli ciemności. To on, z woli Pana, niszczy cale stworzenie. Tak więc, wszyscy trzej, mianowicie: Brahma, Visnu i Śiva, są inkarnacjami Garbhodakaśayi Visnu. Z Brahmy zrodzili się inni półbogowie, jak Daksa, Marici, Manu, i wielu innych, aby spłodzić żywe istoty wewnątrz tego wszechświata. Ten Garbhodakaśayi Visnu jest wysławiany w Vedach w hymnie Garbha-stuti, który zaczyna się opisem Pana jako mającego tysiące głów, itd. Garbhodakaśayi Visnu jest Panem wszechświata i chociaż wydaje się, że leży On wewnątrz tego wszechświata, jest On zawsze transcendentalny. To również zostało już wyjaśnione. Visnu, który jest pełną ekspansją Garbhodakaśayi Visnu, jest Duszą Najwyższą kosmicznego życia i jest znany jako ten, który utrzymuje wszechświat, czyli Ksirodakaśayi Visnu. Tak oto są rozumiane trzy postacie oryginalnego purusa. Wszystkie inkarnacje wewnątrz tego materialnego świata są emanacjami z tego Ksirodakaśayi Visnu.
W różnych mileniach pojawiają się różne inkarnacje. Są one niezliczone, i niektóre z nich są bardzo sławne, jak Matsya, Kurma, Varaha, Rama, Nrsimha, Vamana i wiele innych. Te inkarnacje są nazywane inkarnacjami lila. Następnie istnieją inkarnacje jakościowe, takie jak Brahma, Visnu i Śiva (zwany inaczej Rudrą), którzy opiekują się różnymi siłami (gunami) materialnej natury.
Pan Visnu nie jest różny od Osoby Boga. Pan Śiva jest w pozycji marginalnej pomiędzy Osobą Boga, a żywymi istotami, czyli jivami. Brahma jest zawsze jiva-tattvą. Najwyżej wyniesiona pobożna żywa istota, czyli największy wielbiciel Pana, jest obdarzany przez Pana mocą konieczną do stworzenia, i jest on nazywany Brahmą. Jego moc jest jak moc słońca odbitego w wartościowych kamieniach szlachetnych i klejnotach. Kiedy nie ma takiej żywej istoty, która mogłaby przyjąć posadę Brahmy, wtedy Pan osobiście staje się Brahmą.
Pan Śiva nie jest zwykłą żywą istotą. Jest on pełną ekspansją Pana, ale ponieważ Pan Śiva jest w bezpośrednim kontakcie z materialną naturą, nie jest on dokładnie w tej samej transcendentalnej pozycji, co Pan Visnu. Różnica jest taka, jak pomiędzy mlekiem i twarogiem. Twaróg nie jest niczym innym jak mlekiem, a jednak nie może być on użyty w miejsce mleka.
Następnymi inkarnacjami są Manu. W czasie jednego dnia Brahmy (który jest kalkulowany przez nasze lata jako 4 300 000 x 1 000 lat) pojawia się czternastu Manu. Tak więc w każdym miesiącu Brahmy pojawia się 420 Manu, a w jednym roku Brahmy 5 040 Manu. Brahma żyje przez 100 lat, tak więc w przeciągu życia Brahmy pojawia się 5 040 x 100, czyli 504 000 Manu. Istnieje niezliczona liczba wszechświatów i w każdym z nich jest Brahma, i każdy z tych wszechświatów jest stwarzany i unicestwiany w czasie oddechu purusa. Zatem można sobie łatwo wyobrazić, jak wiele milionów Manu pojawia się w czasie jednego oddechu purusa.
Wyróżniającymi się Manu w tym wszechświecie są, jak następuje:
1. Yajna jako Svayambhuva Manu,
2. Vibhu jako Svarocisa Manu,
3. Satyasena jako Uttama Manu,
4. Hari jako Tamasa Manu,
5. Vaikuntha jako Raivata Manu,
6. Ajita jako Caksusa Manu,
7. Vamana jako Vaivasvata Manu (obecny wiek jest pod Vaivasvata Manu),
8. Sarvabhauma jako Savarni Manu,
9. Rsabha jako Daksasavarni Manu,
10. Visvaksena jako Brahmasavarni Manu,
11. Dharmasetu jako Dharmasavarni Manu,
12. Sudhama jako Rudrasavarni Manu,
13. Yogeśvara jako Devasavarni, i
14. Brhadbhanu jako Indrasavarni Manu.
Są to imiona jednego zastępu czternastu Manu pojawiających się na przestrzeni 4 300 000 000 lat, jak opisano uprzednio.
Następnie istnieją yugavatary, czyli inkarnacje dla każdego z mileniów (Satya-yuga, Treta-yuga, Dvapara-yuga i Kali-yuga). Inkarnacje pojawiające się w każdej z yug mają odmienny kolor. Kolorami tymi są: biały, czerwony, czarny i żółty. W Dvapara-yudze Pan Krsna pojawił się w kolorze czarnym, a w Kali-yudze Pan Caitanya pojawił się w kolorze żółtym.
Wszystkie inkarnacje Pana są zasygnalizowane w świętych pismach objawionych. Nie ma nadziei dla oszusta, aby stać się inkarnacją, albowiem inkarnacja musi być wspomniana w śastrach. Inkarnacja Pana nie ogłasza Siebie inkarnacją Pana, ale uzgadniają to wielcy mędrcy na mocy symptomów wspomnianych w pismach świętych. Postacie inkarnacji i poszczególny typ misji, który ma Ona wypełnić, są również wspomniane w pismach objawionych.
Poza inkarnacjami bezpośrednimi, istnieje niezliczona liczba inkarnacji upełnomocnionych przez Pana. Są one również wspomniane w pismach objawionych. Takie inkarnacje są obdarzane pełnomocnictwami bezpośrednio, jak również pośrednio. Kiedy dostają one pełnomocnictwo bezpośrednie, są one nazywane inkarnacjami, ale kiedy są upełnomocniane pośrednio, są one nazywane vibhutis. Bezpośrednio upełnomocnionymi inkarnacjami są Kumarowie, Narada, Prthu, Śesa, Ananta, itd. Co zaś się tyczy vibhutis, są one wyraźnie opisane w Bhagavad-gicie w rozdziale Vibhuti-yoga. A źródłem tych wszystkich różnego typu inkarnacji jest Garbhodakaśayi Visnu.
KALPA
Czyli doba Brahmy trwa 8.5 mld lat. Na jeden rok przypada 360 takich dób. Daje to w rezultacie 3 bln lat ziemskich.
Tyle samo czasu trwa noc Brahmy
W Bhagavad-gicie (8.17-18) powiedziane jest, że zgodnie z ziemską rachubą czasu, jeden dzień Brahmy trwa tysiąc epok (jedna epoka trwa 4 300 000 lat słonecznych), z których każda składa się z czterech wieków. Tak samo długo trwa noc Brahmy. Brahma żyje sto lat, a następnie umiera. Brahma zazwyczaj jest wielkim bhaktą Pana i dlatego po śmierci osiąga wyzwolenie. Wszechświat (nazywany brahmandą, czyli kulistą przestrzenią kontrolowaną przez Brahmę) ulega wtedy unicestwieniu, a zatem ulegają unicestwieniu także i wszyscy jego mieszkańcy. Wymienione w tym wersecie słowo avyakta oznacza noc Brahmy, w czasie której ma miejsce częściowe unicestwienie. W czasie tego unicestwienia wszystko, co znajduje się poniżej planet Brahmaloki (żywe istoty tego poszczególnego brahmana, oceany itd.), pogrąża się w brzuchu virat-purusy. Pod koniec nocy Brahmy ma miejsce ponowne stworzenie i żywe istoty, jakby po obudzeniu z głębokiego snu, na nowo otrzymują możliwość odgrywania swoich ról w tym świecie. Ponieważ żywe istoty nigdy nie ulegają destrukcji, unicestwienie świata materialnego nie powoduje końca ich egzystencji dopóki nie osiągną wyzwolenia, muszą rodzić się w coraz to innych ciałach. Przeznaczeniem ludzkiego życia jest przerwanie tej ciągłej zmiany ciał i osiągnięcie świata duchowego, świata, gdzie wszystko jest wieczne, szczęśliwe i pełne wiedzy. Subtelne formy żywych istot powstają w sercu Najwyższej Istoty, przybierając swój rzeczywisty kształt w chwili stworzenia.
Długość życia Brahmy
Najdoskonalszą żywą istotą jest Brahma, najwyższy administrator wszechświata. Posiada on w pełni siedemdziesiąt osiem procent atrybutów Pana. Wszyscy inni półbogowie mają te same atrybuty w mniejszej ilości. Standardem doskonałości ludzkiej istoty jest rozwinąć w pełni te atrybuty, do siedemdziesięciu ośmiu procent. Żywa istota nie może nigdy posiadać atrybutów w takiej ilości co Śiva, Visnu czy Pan Krsna. Żywa istota może stać się pobożną przez rozwinięcie siedemdziesięciu ośmiu procent transcendentalnych cech w pełni, ale nie może ona nigdy stać się Bogiem, jak Śiva, Visnu, czy Pan Krsna. Może ona stać się Brahmą we właściwym czasie.
